Budowniczy zabawek

Człowiek stuka, puka, przycina i o niczym innym nie myśli – mówi Antoni Przybylski z Czempinia, który w wolnych chwilach buduje zabawki. Okazuje się, że te najprostsze, drewniane cieszą dzieci na równi z tymi najnowszymi ze sklepów z zabawkami

Antoni Przybylski urodził się w Kościanie. Od sześćdziesięciu lat mieszka w Czempiniu w kamienicy na rynku. Na tyłach budynku ma swój mały warsztat. Jego specjalność to obróbka drewna.

- Z zawodu jestem piekarzem, ale był taki okres w moim życiu, kiedy zająłem się inną branżą. Pracowałem w Zakładach Cegielskiego w Poznaniu w tokarni. W porównaniu z piekarnią to była brudna praca – wspomina Antoni Przybylski. - Po dwóch latach wróciłem do swojego wyuczonego zawodu, ale umiejętności tokarskie pozostały.

Gdy z powodu choroby zawodowej przeszedł na rentę zaczął bawić się drewnem. Chciał jakoś wypełnić wolny czas. Wspólnie z kolegą wykonał małą tokarkę pozwalającą na obróbkę tego materiału. Do dziś stoi w pomieszczeniu na tyłach kamienicy. Stanowi wyposażenie warsztatu. Co nieco udało mu się podpatrzeć w warsztatach stolarskich.

- Stolarze niechętnie zdradzają tajniki fachu. Moje pierwsze próby były nieudane. Z czasem było coraz lepiej – mówi o toczeniu pierwszych elementów z drewna pan Antoni.

Pomysł na robienie zabawek z drewna przyszedł przypadkiem. Ktoś w Czempiniu woził dzieci w starym, drewnianym wózku z dyszlem.

- Koleżanka przyszła i zapytała, czy bym takiego wózka nie zrobił. Jako tako wyszedł – stwierdza mieszkaniec Czempinia. - Później była lokomotywa, auto ciężarowe, mebelki do lalek. Wszystko dla sąsiadów.

Zabawki z drewna produkcji pana Antoniego to w stu procentach ręczna robota. Za pomocą tokarki wykonuje wszystko co okrągłe. Drewno musi być suche, żeby nie pękało. Do toczenia najlepsze jest z drzew liściastych. Drewno sosnowe, czy świerkowe nadaje się do wykonania innych elementów. Zegar i rama do obrazów w mieszkaniu pana Antoniego, to także jego robota. Czasami ktoś prosi go o drobną naprawę.

Projekty zabawek przygotowuje sam.
   - Wystarczy długopis i kartka. Najważniejsze, żeby były odpowiednie proporcje, żeby to jakoś współgrało i wyglądało, żeby koła się kręciły. W takiej zabawce nie ma czego popsuć. Konstrukcja jest bardzo prosta. Klocków nie robię, ale to żaden problem. Wystarczy pociąć drewno. Nie maluję zabawek. Boję się, że dzieci będą brały je do buzi. Od surowego drewna nic im nie będzie – wyjaśnia budowniczy zabawek. - Zimą do warsztatu nie zaglądam. Nie mam tam ogrzewania.

Panu Antoniemu proponowano wystawienie zabawek podczas ubiegłorocznego Jarmarku Historycznego w Czempiniu. Niestety, propozycja przyszła za późno. Kilka zabawek, które zrobił „na zapas” zdążył rozdać.
   - Jeden pan zabrał wózek do Anglii. Lokomotywka pojechała do Austrii - zdradza pan Antoni. - Podobno na zachodzie takie zabawki dużo kosztują.

Każda zabawka wykonana przez pana Antoniego jest inna.
   - Jak jest towar, to wystarczy około dwudziestu minut – mówi mieszkaniec Czempinia. - Nie robię tego za pieniądze, tylko dla dzieci. Lubię patrzeć, jak się cieszą. Kiedyś ktoś namawiał mnie, żebym ileś takich zabawek zrobił, ale ja nie chcę tego rozwijać.

Dla pana Antoniego praca w warsztacie to przede wszystkim odskocznia od codziennych spraw.
   - Rozerwę się przy takiej zabawie, odprężę się. Człowiek stuka, puka, przycina i o niczym innym nie myśli – zdradza Antoni Przybylski. (h)